geen enkel winstpunt op 14 partijen: balen als een stekker
door diederik, geert, camiel, tom (foto's yves)
25 februari 2019
nationale interclubs ronde 8
dworp 1 - pantin 1
dworp 2 - phillippeville 1
dworp 3 - 2 fous diogène 2
Vooraf
Een zware karwei deze zondag. Om te beginnen voor het eerste team van Dworp dat met Pantin een tegenstander partij geeft die volop wil winnen wegens nog in the running voor promotie. En ook team 2 moet stilaan met inspanning van alle krachten het behoud proberen te verzekeren. Bovendien is Phillippeville een haalbare kaart. Team drie ten slotte kan zich, mits een overwinning, wat hogerop in het klassement hijsen.
We ruilden het vertrouwde Start 65 voor de gelegenheid in voor het provinciaal domein, ten huize Diederik (dank!) en voor De Greunenond, ons huis van vertrouwen in Ruisbroek.
Verdienstelijk eerste team haalt het net niet
De eerste ploeg moest vol aan de bak tegen het sterke Pantin. Hoewel, alles is relatief. Het Elo-gemiddelde van deze tegenstander ligt amper 42 punten boven dat van Dworp. Niet onoverkomelijk dus. En dat blijkt ook, we haalden vijf remises op zes binnen. Dat kan men bezwaarlijk slecht noemen. Vooral Kjell op bord 3 met wit en Filip op bord 6 met zwart speelden zeer verdienstelijk. Frank op 5 met wit was als laatste bezig en had een pion minder. Toch was niet duidelijk hoe zijn tegenstander progressie kon maken. Serge had op bord 1 met wit snel gedaan.
Tom op twee met zwart speelde ook slechts luttele zetten. Hij had een ‘déjà vu’. De heel eigen kijk van Tom op zondagnamiddag: “Mijn derde ronde partij was de eerste 6 zetten identiek aan die van gisteren. Toen ook ten huize Diederik. Met slechte herinneringen want mijn enige verliespunt tot nu toe dit seizoen. Op zet 7 koos mijn tegenstander een iets andere zetvolgorde, met dezelfde ideeën in deze heel scherpe Siciliaan. Massa’s opties en rekenen, rekenen, rekenen… Lichess trekt aan mijn oren omdat ik een wat mindere zijvariant indook. Tot en met zet 12 van wit bekend uit amper één meesterpartij van 25 jaar geleden. Verder gaat die niet want de twee Spanjaarden van dienst trokken zingend naar de toog met een salonremise. Stockfish was toen nog niet uitgevonden anders zou de witspeler zich achteraf minstens schuldig voelen over een weggegeven +1.4 voordeel. Optisch zie je een zee van ruimte voor wit met een voorsprong in ontwikkeling en alleen op lange termijn misschien een wat zwakke losse h-pion. Ik ging weer geen gemakkelijke namiddag krijgen. En zie, twee zetten later zitten we met verwisseling van zetten weer in een meesterpartij, dank zij een volgens de Serge mooie 14…Dc7. Zelfs om 11u ’s avonds toen hij een klein beetje moe was, vond hij het nog altijd een knappe zet. En ik content. Twee zetten later dacht ik: ‘hé, ik heb al drie sterke zetten op rij gespeeld, de computer zal hier wits voordeel op minder dan 1 taxeren, de Kjell en de Filip staan beter, Diederik heeft tactisch een interessante stelling en de Frank gaat dat gemakkelijk kunnen houden, laat ons remise voorstellen.’ Een half uur later nam hij het aan. Of hoe je meer zinnen dan zetten nodig hebt om een gelijkspel uit te leggen. Spijtig, in dat half uur was het voordeel naar Pantin gekanteld. Achteraf bekeken was mijn remise niet zo moedig. We kunnen niet meer zakken. Tijd om “nog niet gerodeerd” excuses buiten te zwieren. Vanaf nu gas open en naar boven in het klassement kijken. De vierde prijs is al genoeg voor twee tournees in de Sleutel.”
Blijft over de enige verliespartij van Diederik op bord 4 met zwart. Hierbij zijn eigen relaas: “Ik kan op veel de schuld steken: de vervelende opening die ik niet genoeg beheers, de vervelende tegenstander die ik (jammer genoeg) wel voldoende ken of de lekkere wijn de avond voordien. Helaas is er maar één ding dat er echt toe doet: ik zit de laatste maanden gewoon nooit in de partij, speel oppervlakkig en heb geen voeling met de stelling. De laatste keer dat dit gebeurde heb ik de kelk tot de bodem moeten ledigen, ik veronderstel dat het nu niet anders zal zijn. Maar so be it, we blijven schaken en af en toe een geslaagd blitz-tornooi zoals vorige week in Assenede is ook goed voor de moraal.” Eindstand 2,5-3,5 voor de bezoekers.
Dworp 2 mist unieke kans om onder de mensen te komen
En wat te denken van team 2? Phillippeville kwam verzwakt –zonder zijn eerste bord- aan de aftrap en leek dus meer dan ooit een haalbare kaart. Het Elo-gemiddelde zegt alles: 1792 bij de bezoekers, 1825 voor ons. Temeer daar ik op bord 1 en Peter op bord 3 beiden wit hadden en toch behoorlijk in vorm zijn. Ten bewijze: samen hebben we 11/11 in het clubkampioenschap. Wie doet beter? Toch heeft het niet mogen zijn. Waarmee bewezen is dat de interclub een stuk harder is dan het clubkampioenschap.
Het begon nochtans behoorlijk met een remise van Camiel op bord 2 met zwart. Camiel had zich wel voorbereid op de tegenstander aan bord 1… Hij speelde voor het eerst in zijn leven d6 op d4. Het bekwam hem goed want het werd vrij snel remise. Daarna volgde een remise op bord 3. Peter speelde prima maar de stelling was wel superingewikkeld. Onze man won een stuk terwijl zijn tegenstander bij tegengestelde rokades een scherpe aanval kreeg. In de analyse wint Peter maar in de praktijk denk ik (Geert) dat hij er goed aan heeft gedaan om remise te aanvaarden. Het beetje meeval dat Peter de vorige ronde had, was er nu net niet. Op bord 4 speelde Stijn ondertussen met zwart tegen een meiske van een jaar of 17. Ze had duidelijk meer talent dan Elo en speelde echt wel goed. Ergens in de afwikkeling van het middenspel ging Stijn nogal wild te keer. Hij offerde een paard voor 2 pionnen maar kreeg nooit voldoende grip op het spel. Verloren dus.
Zelf had ik op bord 1 met wit een vrij overwegende stelling en een pion meer maar plots kreeg ik het moeilijk. Met veel open lijnen en alle zware stukken nog op het bord was het zeer linke soep. Eigenlijk had ik liever die pion achtergestaan. Gespeeld en helaas verloren. Al bij al een zware pil en een kater van hier tot in Tokio. Eindstand 1-3 voor de bezoekers.
Dworp 3 doet het zachtjesaan –dan breekt het lijntje niet
Tegen 2 Fous Diogène 2 –speel in een schaakclub met zulk een naam, zeg!- zou het voor het derde Dworpse team moeilijk worden. De ‘gekken’ waren Elogewijs ruimschoots favoriet. Daar staan onze twee jeugdspelers tegenover en ze deden het zeer goed. Sander miste op bord 3 met wit jammer genoeg ei zo na een mat in twee om vervolgens zelf… te worden mat gezet. De enige Dworpenaar die een halfje uit de brand sleepte was Niels op bord 2 met zwart tegen een Elogewijs even sterke tegenstander. Yves met wit op bord 1 redde het helaas niet; hij maakte wel mooie foto’s. En ook Niels op het laatste bord met zwart moest zijn koning uiteindelijk omleggen. De onzen hadden beter verdiend dan een schamel 0,5-3,5 verlies.
Naspel
Dworp 1 kan gelukkig uitbollen, het behoud is al lang veilig gesteld. Dat betekent dat in de drie resterende rondes de zes spelers, al naargelang hun temperament, eens goed kunnen uitfreaken, experimenteren of snel op remise mikken. Het doet er nog maar weinig toe en dat is een fijne luxepositie
Voor team 2 doet het er dan weer niet meer toe hoe sterk de tegenstand in de volgende rondes is. Het is niet van moeilijk of gemakkelijk, het is van moetes… Winnen is de opdracht anders is het kaartje retour naar vijfde afdeling. Zo simpel kan het zijn. No fear, de laatste strohalm ligt klaar. Vooral tegen Namen is het erop of eronder.
En team 3 tenslotte kan rustig verder jeugdspelers in stelling brengen. Misschien levert het niet altijd punten op maar de opgedane ervaring is van onschatbare waarde en rendeert zeker op termijn.
Kortom: een verloren veldslag is geen verloren oorlog. Na regen komt zonneschijn. En zo kunnen we nog wel een eindje doorgaan. Rendez-vous over drie weken.
