zon, blauwe hemel en een donderwolkje
door diederik, geert (foto's diederik, peter, geert, yves)
3 december 2018
nationale interclubs ronde 5
caissa europe 1 - dworp 1
bosvoorde 2 - dworp 2
bosvoorde 3 - dworp 3
Vooraf
Alweer de laatste ronde interclub alvorens we een lange winterstop ingaan. Strenge winters in België (haha) want pas op 3 februari 2019 wordt er opnieuw geschaakt. En dus wordt het hoog tijd om wat puntjes te pakken. Team 1 neemt het op tegen een ploeg die in het klassement op gelijke hoogte hangt. Dat zou dus een haalbare kaart moeten zijn. Voor het tweede team -dat de puntjes ook goed kan gebruiken- en voor ploeg nummer drie geldt vooraf: onvoorspelbaar. Beide spelen immers tegen Bosvoorde, een club die heel wat ploegen draaiende houdt in het IC-circus. En dus kan de tegenstand zowel onvoorstelbaar zwak als beresterk zijn. Wait and see.
Dworps topteam haalt mooi (hm) en meedogenloos uit
Met een ploeggemiddelde van 1903 voor Caïssa tegenover 2027 voor Dworp -en op alle borden beduidend meer Elo- waren we natuurlijk huizenhoog favoriet. Een inspirerende omgeving vormde dit clublokaal nochtans allerminst. Even mistroostig als het weer die locatie. Behalve de tegenstanders was er de hele zondagnamiddag lang geen hond te zien. “We speelden,” zo getuigt Diederik, “in een ongezellige, moeilijk te vinden afgelegen schoolrefter. ‘La Wallonie profonde’ met nauwelijks voorzieningen. Geen WC-bril en geen verwarming: een dodelijke combinatie, als dat maar goed komt. En de inwendige mens? Geen koffie, één cola en –o mijn god, dit tart elke verbeelding- slechts twee Leffe’s.” Allemachtig, een mens zou haast medelijden krijgen met onze jongens in den vreemde. Wat een moed en zelfopoffering! (merk op: sarcastische ondertoon van de eindredacteur)
Naar goede –alleszins zeker geen slechte- gewoonte had Serge op bord 1 met zwart weer als eerste gedaan. Ongelooflijk. Zeker als je weet dat zijn tegenstander ook nog een half uur te laat binnenwaaide. De witspeler verslikte zich in zijn stelling -in zijn koffie kon immers niet, zie boven- en verloor net in of net na de opening een stuk. Meteen zat heel Dworp in de ‘winning mood’, 0-1 voor de goei.
Over naar bord twee waar Tom met wit als tweede de stukken terug in de doos kon mikken. Hij dacht met een pion minder iets slechter te staan. Daarom ging onze man voor zetherhaling. Achteraf bleek de computer hem in de eindstelling echter zeer goede kansen te geven. 0,5-1,5 nog steeds voor de goei.
Diederik op bord 4 met wit had als derde gedaan en kon alzo de uitgebreide voorraad Leffe soldaat gaan maken. Onze regerende clubkampioen scoorde al bij al een vrij eenvoudige overwinning. “Dat lag wel eerder aan mijn tegenstander dan aan mijn spel. In hevige tijdnood blunderde hij zijn dame en ‘game over’”, getuigt Diederik. Top! We lopen uit. 0,5-2,5 voor de goei.
Tot zover het goede nieuws want daarna was het nagelbijten. Zowel Kjell, Frank als Walter stonden zeer bedenkelijk.
Frank had op bord 6 weliswaar het voordeel van de witte stukken maar zijn tegenstander speelde een zeer sterke partij. Ondanks zijn substantieel hogere Elo kon hij een positioneel nadeel in het vroege middenspel nooit keren. Meteen milderde de thuisploeg, hun eerste punt was binnen maar de goei blijven aan kop. 1,5-2,5.
Een bord hoger, op bord 5, stond Walter met zwart snel een (vrije b-)pion achter. De stelling van de ‘Caïssa-aan’ was echt wel beter tot waarschijnlijk gewonnen. In zijn typische stijl blijft Walter echter knokken. Zo slaagde hij erin zijn tegenstander zodanig te hinderen dat deze nauwelijks nog progressie maakte. Uiteindelijk gaat de thuisspeler in de fout. Hij verliest een stuk en onze ouwe houwdegen Walter legt op zeer knappe wijze de teamoverwinning vast. Victorie, jandorie. 1,5-3,5 voor de goei.
Kjell met zwart op bord 3 had het niet onder de markt tegen de voormalige Belgisch kampioen bij de -10 (in 2010). Ondertussen is Laurent wel 18 jaar en hij haalde echt wel sterk uit in de opening. Met een prachtig stukoffer -misschien moeten we deze keer de combinatie van de dag aan de tegenstander gunnen- haalde hij beslissend voordeel. De daaropvolgende afwerking was echter minder goed. Al was dat in belangrijke mate het gevolg van het zeer secure spel van Kjell. Onze man offerde namelijk het stuk op het juiste moment terug en kwam zo in een gelijk eindspel. Hierin kreeg de ervaring de bovenhand en Kjell haalde het laken toch nog naar zich toe. Bravo, opnieuw op een knappe manier gewonnen. Meteen de kers op de taart: een ruime 1,5-4.5 overwinning en daarmee belanden we in de middenmoot van het klassement.
Beesten, dat zijn het! Beesten, zeg ik u!
Wel, waar zullen we ons praatje beginnen? Bosvoorde speelde voor de gelegenheid in Ukkel. Dus ver moesten we (Camiel uitgezonderd) niet rijden. Tot zover het goede nieuws. Want met 2177, 2156 en 1920 Elo op de eerste drie borden was ons lot eigenlijk al bij voorbaat bezegeld. Enkel Stijn op bord 4 had een gelijkwaardige tegenstander. En de reden waarom we met een beestenploeg te maken kregen, lag bij het eerste team van Bosvoorde. Dat vocht in eerste afdeling namelijk een degradatieduel uit en had daarvoor al zijn grote kanonnen –genre GM Luc Winants, Elo 2500- opgetrommeld. Met als onrechtstreeks gevolg dat we in vierde het kanonnenvlees van dienst waren.
Als ik het goed gezien heb vanuit mijn hoekje –met enkel zicht op een zwarte muur- had Stijn met wit op bord 4 eerst gedaan. Een sensationeel partijtje schaak. De thuisspeler offerde een stuk en stond daarna torenhoog gewonnen. Stijn moest dame tegen toren geven om de stelling min of meer te houden. Het daarop volgende eindspel van dame tegen toren en stuk verzandde uiteindelijk in remise. Oef! Door het oog van de naald. Dat geeft de brave burger een beetje moed. 0,5-0,5 voor de goei.
En ja, daar is het ook bij gebleven. Peter op bord 3 met zwart deed erg zijn best, kreeg ook een redelijke stelling waarin hij echter had moeten blijven aanvallen in plaats van de dame terug te trekken. Het leven is aan de durvers (naar het schijnt ook aan de rappen) en dames terugtrekken, lijkt me sowieso nooit een goed idee. Het punt zal dus voor een andere keer zijn. 1,5-0,5 voor de thuisploeg.
Vervolgens was het de beurt aan Camiel op bord 2 met wit. Langzaamaan is de goede vorm aan het terugkomen want onze vriend uit Boom wikkelde netjes af naar een eindspel. Zijn pionnenstructuur was weliswaar compleet naar de haaien maar misschien was deze stelling toch wel houdbaar –aldus mijn, toegegeven, zeer oppervlakkige analyse. In het praktische spel en tegen een meneer met 351 Elo meer (!) lukte het evenwel niet. 2,5-0,5 en het kalf is al verdronken.
De enige partij waarvan ik iets gezien heb –maar afgaande op de uitslag duidelijk niet genoeg - was die van mezelf op bord 1 met zwart. Kort na de opening slaagde de Bosvoordenaar erin een kwaliteit te winnen –half geofferd, half geblunderd. Maar daarna, ha daarna. Zwart kon na moeizaam manoeuvreren beide paarden op zeer sterke velden tegenover de witte koningsstelling positioneren. Een koning op de tocht ook. En wit had tot overmaat van ramp nog een slechte loper. Ja, ik zag het weer zitten. Evenwel, voor wie het niet wist –of het niet wil geloven, zoals ik- er is echt een hemelsbreed verschil tussen een speler met 2000 en iemand van bijna 2200 Elo. Wit verdedigde secuur en in wederzijdse vliegende tijdnood tastte ik even mis. Meteen cash betaald, zo werd net na tijdcontrole troosteloos duidelijk. Met opgeheven hoofd onderuit en het zware verdict luidt 3,5-0,5 verlies.
Een verhaal van net niet, Dworp dropt bommetje in Bosvoorde
De collega’s van team 3 speelden net zoals ploeg 2 in Het Huys, Vlaams cultureel centrum in Ukkel. Het enige Vlaamse aan dit hele huis is waarschijnlijk het geld dat erin gepompt wordt. Dat is echter een ander verhaal en geschoren worden we toch. Net zoals ploeg 2 moest team 3 een sterk Bosvoords varkentje wassen dat gemiddeld meer dan 100 Elo zwaarder was. Vooral onze twee jeugdspelers op borden 3 en 4 stonden voor een loodzware opgave. Vooraan was er meer evenwicht.
Felix op bord 3 stond met zwart al vrij snel een toren achter. Een vrij troosteloze stelling waarin hij noodgedwongen de pijp aan maarten moest geven. Toch goed geprobeerd en een volgende keer beter. Meteen 1-0 voor Bosvoorde.
Daarna volgde Mats op bord 4 met wit. Hij had lange tijd uitzicht op een goeie stelling en leek toch minstens een half punt uit deze ontmoeting te kunnen puren. Ergens ging het echter fout en helaas werd even mistasten afgestraft. Hopla, 2-0 voor Bosvoorde.
Milderen deed Niels op bord 2 met wit. Deze keer slaagde hij er wel niet in om te winnen maar een half punt in zijn vierde interclubpartij sleepte hij toch uit de brand. Met 3,5 op 4 is de score van Niels in zijn IC-debuutseizoen verre van sukkelachtig. Doe zo voort! De ontmoeting zelf gaat hiermee voor Dworp wel verloren want zo is de kloof onoverbrugbaar. Na drie partijen is het 2,5-0,5 voor Bosvoorde.
De eer wordt gelukkig gered door vlaggenschip Yves op bord 1 met zwart. Het lijkt erop dat zijn overwinning nooit in gevaar kwam. Yves had zelfs nog de tijd om foto’s te nemen (bedankt!) en links en rechts een praatje te slaan. Mooi gedaan maar aan de eindstand verandert het niets. 2,5-1,5 voor Bosvoorde.
Naspel
Beginnen we met het goede nieuws. Ons topteam kan in het ruime pak onbezorgd de winterstop in. Hopelijk trekken we nu lessen uit de akkefietjes van vorig jaar. Toen was het na een goed seizoenbegin toch nog bibberen tot in de voorlaatste ronde. Zaak is om nu, eens de lange en koude winter voorbij, snel nog enkele puntjes te pakken. Pas op die voorwaarde kunnen we onze kleinkinderen later wilde verhalen vertellen over dat onbezorgde seizoen 2018-2019.
“Het is in ieder geval aangenamer om de week te beginnen en een samenvatting te schrijven na winst dan na verlies”, analyseert Diederik. En of hij gelijk heeft! En zo zitten we meteen bij ons zorgenkindje, team 2. Zorgen, ja maar vooral ook omdat de tegenstand in een sowieso al sterke reeks telkens en telkens weer met de strafste ploeg uitpakt. Ploeg 2 heeft het dan ook niet onder de markt. Opmerkelijk toch dat deze IC-ronde Bosvoorde in vierde afdeling sterker was dan Caïssa Europe in derde. Hoe dan ook, we zullen het ermee moeten doen. Maar de sfeer is goed en we blijven gaan. Peter, Camiel & Stijn, read my lips: ooit worden moed en volharding beloond.
Team drie tot slot situeert zich ondertussen onderaan de middenmoot in het klassement. Dat is zeker niet slecht. Voor dat relatieve succes zorgt een mix van ervaren rotten en jeugdige (over)moed. De jeugdspelers betalen natuurlijk leergeld maar dat hoort erbij, daarom komen ze ook in competitie uit. Vooral is het zaak om de moed niet te verliezen. “Nie pleuje” is de boodschap, de aanhouder wint en met opgeven heeft nog nooit iemand iets gewonnen.
En tot slot: wie zondags niet meespeelt in de interclubcompetitie heeft dik ongelijk. Natuurlijk in de eerste plaats omwille van het schaken. Maar daarna is er uiteraard de après-ski. Zo was het ook afgelopen zondag fijn verbroederen onder clubgenoten. Waarbij de winnaars de verliezers troosten. Omgekeerd gebeurt ook. Die arme bloedjes van ploeg één zaten immers helemaal in zak en as. Een halve zondag overleven op -zegge en schrijven- twee Leffe’s. Twee hé. Met zes man hé. Faut le faire. En ze zijn er nog in geslaagd ook. Heel straf!
